Waarom ‘Gelukkig gelabeld’ van Milou Deelen méér is dan een boek over diagnoses

Een label kan soms voelen als een opluchting. Eindelijk woorden voor wat je al jaren voelt. Maar het kan ook inslaan als een bom. Dat laat journalist Milou Deelen in Gelukkig gelabeld op een rauwe, eerlijke en toch hoopvolle manier zien.

Ze neemt je mee in haar persoonlijke verhaal: paniekaanvallen, ADHD, PTSS… en vooral de worsteling met wat zo'n label eigenlijk betekent. Voor jezelf. Voor hoe anderen je zien. Voor hoe je naar je eigen hoofd kijkt. De openheid waarmee ze over haar twijfels, schaamte en groei schrijft, raakt. Niks opgepoetst. Gewoon echt.

Maar dit is niet alleen een memoir. Het is óók een journalistiek onderzoek naar hoe diagnoses worden gesteld, hoe social media ermee omgaan (denk aan de 'ik heb vast ook ADHD'-TikTokjes) en wat het met je doet om een etiket opgeplakt te krijgen. Deelen spreekt met psychiaters, psychologen én bekende Nederlanders over hun ervaringen. Zo ontstaat een genuanceerd beeld: labels kunnen steun geven, maar ook verwarren.

Wat ik sterk vond, is dat het boek nooit de makkelijke route kiest. Het stelt kritische vragen zonder zwart-wit te worden. Geen "labels zijn slecht" of "iedereen moet er één", maar een zoektocht naar balans en menselijkheid. En dat maakt het zo waardevol in een tijd waarin mentale gezondheid eindelijk bespreekbaar wordt, maar nog steeds te vaak verdwijnt in hokjes.

Gelukkig gelabeld leest vlot, raakt op onverwachte momenten, en laat je achter met vragen die je misschien nooit eerder zo scherp hebt gevoeld. Precies daarom zou iedereen die iets wil begrijpen van de psychische jungle waarin we leven, dit boek moeten lezen. Niet om jezelf te diagnosticeren. Maar om jezelf – of een ander – een beetje beter te leren kennen.